Ik was op weg van Leh naar het Tibetaanse vluchtelingenkamp, boven op een Indiase bus vergezeld door een groepje levendige Tibetanen, een bosje levende kippen en een relaxed geitje. Als jongen had ik hier al van gedroomd. Ondertussen gleed de Himalaya aan mij voorbij.

Ik reisde samen met Pierre, een Franse jongen die Erica en ik hadden ontmoet in het guesthouse en met wie we, samen met zijn vriendin, een trek wilden maken. In het vluchtelingenkamp zouden we op zoek gaan naar een sherpa genaamd Choempel.  Toen we van de bus klommen werden we omringd door een groepje schoolkinderen en één van hen, Julee, wilde voor ons tolken. 

Zij wees ons de weg naar Choempel en vertaalde voor ons de plannen over de trek. We hadden geluk. Choempel wilde ons wel gidsen. Julee maakte ons duidelijk dat we niet alleen hem moesten betalen, maar dat hij voor de trek vier paarden nodig had die we konden huren bij de paardenman. Twee uur zittend op een kleedje in een eenvoudig hutje werden we het al thee drinkend uiteindelijk eens over de prijs voor de paarden. We betaalden de paardenman en moesten ons haasten voor de laatste bus terug naar Leh.

 Drie dagen voor de start van de trek werd Pierre getroffen door een maag- darminfectie. Te ziek om op zijn benen te staan. Jammer, maar omdat Erica en ik nu eenmaal onze zinnen hadden gezet op tien dagen lopen in de Himalaya, besloten we met z’n tweeën te gaan. Erica ging alvast naar de markt om voedsel in te slaan en ik reisde opnieuw met de bus naar het Tibetaanse kamp om te zeggen dat onze plannen waren gewijzigd.

Mijn idee was dat, nu we maar met z’n tweeën zouden gaan, we ook maar twee paarden nodig hadden. Dus wilde ik ook de helft van het geld terug. Ik denk dat het ging om veertig dollar. Voor ons backpackers was dat toch weer een aantal dagen langer niet naar huis.

En zo zat ik weer met Julee in het hutje van de paardenman. Maar wat ik ook zei, dat Pierre erg ziek was geworden, wij het geld niet konden missen, de paardenman leek er geen begrip voor te hebben. Ik voelde me boos worden, terwijl de paardenman vriendelijk bleef en mij nog een keer thee in schonk. Hij legde mij uit dat hij het geld al voor een deel had gebruikt om paarden te huren. Mijn frustraties namen alleen maar toe. Waar ik toen dacht dat ik de druk opvoerde door Pierre half dood te verklaren, moet ik nu erkennen dat ik mij hysterisch heb gedragen. Op een gegeven moment stond de paardenman op, pakte dertig dollar uit het kistje en zei: “ De gezondheid van jouw vriend Pierre is mij meer waard dan het geld voor de twee paarden”.

In de bus terug naar Leh maakt mijn frustraties eerst plaats voor een gevoel van triomf. Ik had mezelf maar mooi geld bespaard. Maar hoe verder ik van het vluchtelingenkamp geraakte, hoe meer wroeging ik kreeg. In het kamp had ik de armoede gezien. Voor de gevluchte Tibetanen daar was het bestaan verre van gemakkelijk. De spontane schoolkinderen die ik bij de bus had ontmoet en het gastvrije onthaal bij de paardenman. Waarschijnlijk konden zij mijn dertig dollar goed gebruiken. 

Dat de paardenman tijdens ons conflict mededogen voor mijn “ ernstig zieke” vriend Pierre had getoond, maakte dat ik niet meer zo blij met mijzelf was. Het leerde mij dat handelen vanuit mededogen en de ander proberen te helpen een bindende kracht is, die verder reikt dan het ego dat ons van de ander scheidt.